Vorige week belde Henk me met de mededeling dat zijn bril weg was. Hij had hem afgedaan met tanden poetsen en op zijn rollator gelegd, en daarna was hij hem kwijt. De groepsleiding heeft alles op zijn kop gezet: zijn bed afgehaald, de waszakken geleegd, in de huiskamers gezocht, maar nergens was de bril te vinden. Vreemd, Henk gaat niet alleen de deur uit, dus hij moet ergens binnen zijn.

Gelukkig had hij zijn oude bril nog. Nou ja, niet de hele bril, maar het montuur. Toen ik Henk ging ophalen dacht ik eerst dat zijn glazen zo schoon waren. Maar hij had zijn montuur op zonder glazen. Want zonder bril kan hij niet zien was zijn uitleg. Heerlijk … dat is nog eens een kwestie van vertrouwen hebben. Maar goed, toch maar met Henk naar de brillenwinkel gegaan om een nieuwe bril te kopen.

Toch blijft de vraag hoe het kan komen dat zijn bril onvindbaar is. Ik weet dat Henk soms dingen kapot maakt of weggooit als hij het niet mooi vindt en graag wat nieuws wil. Maar over de bril heeft hij nooit klachten gehad; hij had hem ook pas drie maanden. Bovendien heeft hij een nieuwe bril uitgekozen met een vrijwel identiek montuur als hij eerst had. Dat maakt het niet aannemelijk dat hij zelf van zijn oude bril af wilde.

Dit zijn best wel lastige dingen. In een woning met meerdere mensen verdwijnt regelmatig iets. Geen idee waar het blijft. Zelf weggegooid? Door een ander meegenomen? Tussen het afval verdwenen? Niemand die het weet. Henk snapt het zelf ook niet. En hij snapt vooral niet dat ik het ook niet snap. Hij is er zo aan gewend dat ik altijd wel met een antwoord kom. Dat is misschien nog wel een van de moeilijkste dingen voor iemand met een verstandelijke beperking. Niet eens dat je zelf niet snapt wat aan de hand is, maar dat degene in wie je vertrouwen hebt – ouders, broers/zussen begeleiding – het ook niet weten. Dat maakt het leven wel heel onzeker.